\

sitting under a tree 

a place I prefer to be 

quiet, no noise around 

just that of natures sound 

the sweet scent of nectar 

and fruit trees 

my heart is contempt 

my soul is at ease.

Mevrouw waar is uw man?

... ( insert geërgerde smiley hier!) Ik heb geen man. Dit is de vraag die volgde na: "Reist u alleen met de kinderen". 

Na meer voor de vorm om mij heen te hebben gekeken, zegt mijn mond: "ja", maar ik denk, "dat zie je tog! Mens schiet op, ik moet een vlucht halen".

Maar ik blijf beleefd en quasi sereen, ik tel tot tien en probeer mijn ademhaling te bedaren omdat mijn pulserende neusvleugels de opborrelende woede verraden. 

Wat ik ontzettend knap van me vond aangezien mevrouw de paspoort controle het tot haar levens taak maakte om het leven zuur te maken van elk persoon die alleen reisde met kinderen. Waar ik nog een half uur had om bij de gate te komen was dat nu gereduceerd tot -5 minuten! Er stonden maar twee wachtenden voor me. Hoe was dit mogelijk?! 

De stem die mijn neusvleugels tot bedaren bracht vertelde me kalm dat het maar goed is zo, anders zouden kidnappers rustig hun gang kunnen gaan. Na naar Mijn eigen engeltjes, die welgemanierd en geduldig stonden te wachten, te hebben gekeken, was ik mevrouw de paspoort controle toch dankbaar dat ze haar werk serieus nam. 

Het is dezelfde stem die mijn hele leven bij me is geweest. Die me door moeilijke tijden heeft geholpen en dus ook door het moeilijke afscheid van mijn familie op Schiphol. Vooral van mijn moeder, want na 31 jaar hang ik, nog steeds, nog net niet aan de borst (lees moederskindje).

Ik ga weg uit Nederland, ik vertrek. 

Na 21 jaar ga ik terug naar mijn land van herkomst, Suriname. Ik ga op reis en ik neem mee...

Sommigen reageerden alsof het doodsvonnis over me was uitgesproken. De ontzette blikken, die ik met een glimlach beantwoorde, vertelden me dat ik wel werelds slechtste moeder moet zijn om twee onschuldige kinderen naar een God vergeten land te brengen terwijl ze reeds in het land van welvaart en geluk verkeren. 

de vragen die me rechtstreeks gesteld zijn waren wat vriendelijker van aard:

wat moet je daar? 

spreken ze Nederlands daar?

Hebben ze wel elektriciteit?

moeten jullie dan ook s'avonds in het holst van de nacht naar buiten om in een gat te poepen?

ga je dan ook een lendendoek dragen?

Top reactie was toch echt: Oh nee geef me geen slecht nieuws, de wereld is hard, gevolgd door een diepe zucht en ogen vol medelijden en tranen.

... zucht, ja de wereld is hard en niet alleen Suriname.

Allemaal vragen waar ik na al die jaren al lang niet meer van op kijk. 

Ik had wel enigszins verwacht dat anno 2015 een grotere deel van de bevolking iets meer geschoold zou zijn over hun voormalige kolonie waar ze een groot deel van hun rijkdom aan danken, en over diens mensen waar ze 400 jaar "gebruik van mogen hebben maken". Afijn, er valt ook niet veel te verwachten aangezien er tijdens de geschiedenis les niet al te over wordt onderwezen. Jammer genoeg helpen de "met Suriname bekenden" ook niet allemaal echt om dit beeld te veranderen. Ik ken veel mensen van verschillende nationaliteiten en ik heb werkelijk waar geen een negatief over zijn of haar land horen praten, ongeacht hun afkomst en moeilijkheden... behalve een voor mij nog te groot aantal "met Suriname bekenden". 

Voor een kind die jong uit Suriname is weggegaan heb ik meer door zelfstudie en vragen stellen het een en ander geleerd over de geschiedenis van Suriname en Nederland. Nederland heeft een multiculturele samenleving . en is tolerant naar andere volken toe. Maar je bent in Nederland dus gedraag je ook als Nederlander.  en als je daar problemen mee hebt... dan moet je maar terug naar je eigen land...

In Nederland neem ik voorlopig afscheid met Adieu, tot ooit weer ziens. Je hebt me helpen vormen, hard gemaakt, zacht gemaakt, leren lachen, leren huilen, leren liefhebben, leren loslaten, veel bijgeleerd en veel afgeleerd.

Ik ben dankbaar dat ik er heb mogen wonen, maar het is simpelweg gewoon tijd om verder te gaan. Het leven is een reis. We zien wel weer waar we terecht komen. Angst is geen goede metgezel, de liefde van God wel.

Met een rugzak vol levenslessen, mijn twee kinderen, een enkeltje Suriname en na een: "Ik bel mijn collega's bij de belasting oven op om te kijken of u niet heel dom stiekem weg probeert te vluchten terwijl u nog schulden hebt - check" van de marechaussee, zit ik dan eindelijk in het vliegtuig met nog 8,5 uur te gaan. 

Met een hartelijke groet aan mijn gastouderland en de dierbaren die het nog huisvest vliegen we de oceaan over naar mijn vaderland, naar wie weet waar nog meer heen, vol hoop,liefde, geloof en bereidwilligheid.

VanessaM.