Childhood memories

Childhood memories  (true story)

Together we played
On an early afternoon
In the dry high grass we stayed
Falling back, it will all be flat soon

Laughter filled the air
With our young voices so pure
Until a doggy joined the party on short legs and white hair
Is that your doggy I asked, what doggy are you sure?

I said yes look at him running over there, there and there
It has short legs, a white fur and Brown spots
As soon as I spoke, the doggy disappeared, come look at his grave, he is resting right here.
We all sat in silence as we connected the dots

Today I remembered the white short doggy, with the Brown spots.

(C) VanessaM. 2017

Insecurity incurred

The worst is... when you've been made to believe that your presence on this earth... your mere existence is a flaw. And that you need to go back where you came from, where ever the hell that is, that you're a freak a weirdo who doesn't belong. There is not enough understanding in this world that can make that ache go away... and there is not a friend in this world that can find the words that can make it all feel ok... none.

And as for the Heavens above... the potter can repair the damage that has been done.. but the pot will always feel the cracks of the scars even when they are no longer... none.

The most fundamental attack is a threat  on a person's state of being
Abortion, racism, discrimination, rape, war simply not seeing...
That no one is better than us and we are not better than another.
The root of all evil is not money, but intolerence towards eachother.
Why can't we just love and respect one and another !?
Hypocrisy in this society We  call humanity
Yes I'm talking to you, him and her... and even to me.

(C) VanessaM. 2017

Beautiful black nation

Centuries after slavery and the black society is still trapped in the slave doctrine. The world is not going to tell you that you're free... your children will never know that they are free... not If your mind itself  is not yet free.

What is it that keeps you trapped. What is it about my afro or the color of my skin that offends you so much... you... when you yourself are black?

Don't you know that the white man loved the black woman so much that he left his Caucasian wife's bed to be with one.

Don't you know that because of this, the white wife's came up with a sceme to make the black womans beauty inferior to theirs in an attempt to cure their husbands case of jungle fever? It lasted for a hundred... no it still exists! They tried hiding it, then they tried ridiculing it and now with all kinds of ridiculous methods, they try to own it. Plastic surgery, Fake buts, but injections, cornrows, lip injections....
If you can't beat 'em, join 'em right?
So.... why are we still trying to join THEM?!

Don't get it backwards... they tried to hide our curves and our hair.
Don't get it backwards.... why is it that only the light skinned were allowed near? Because... what did they teach you... because light was good and black was bad?

Think again... maybe the wife of the master wanted to see what the fuss was all about and the black **** was the best she ever had.

I'm not an pro black activist, but I love the beauty of God's creation. And He chose my fro, my color, my nose, my lips and all that makes me beautiful. Who are they to tell me that I'm not? And who are you to believe them? Keep your opinion to yourself if you do. They don't rule me... and neither do you.

✌Peace!
(C) VanessaM. 2017

Depression

Sometimes I just want to check out of life, but then I get reminded of my blessings and the effort of my loved ones and realize I must be grateful because things could be a whole lot worse
But often I think that I'm just making a bigger mess of things, please let me check out now  before it's too late

But then if I do I might surely go to hell. So I stay and I pray, ask God for deliverance, give Him praise for his guidance, patience and mercy. But I'm afraid, I'm always afraid that even my best won't be good enough. I  screw up every day, sometimes in the worst way. Sometimes when I get on my knees, all I can say is "please"!
Deliver me from this life sentence from hell, because it is hard to keep doing well.
My time may not have yet come, I know it's selfish but for a while now... I am done.

But then I think about my loved ones and those that are in need, please Lord deliver me from this greed; to want to save my own life, at the cost of others, there is nothing noble in that, no honor, no life.
That what you have breathed into me to serve another. To be a witness of your Glory, it's truly an honor. So please help me focus on doing well. It's the least I can do, thank you for breathing life into this empty shell

Salut! to the futures untold, to be discovered by the brave.

Ik kreeg klachten dat jullie geen berichten en reacties op mijn Blog konden plaatsen. Mijn excuses en volgens mij is het nu opgelost. Ik lees graag wat jullie denken, tips, suggesties, etc.

Op aanraden van een familielid pak ik even het verhaal op na de letterlijke en figuurlijke klap in het gezicht op Schiphol.

Maar eerst even dit:

Ik ben aan het nadenken

aan 't bedenken, hoe verder...?

Bepaalde plannen overdenken.

Het gaat over de toekomst, 

dus ik moet verder denken.

Ik doe het voor mijn meisje, 

en zij mag mij niet verdenken van nalatigheid.

Al zal ik haar misschien geen miljoenen nalaten,

Zij moet mij als een sterke, lieve, stabiele moeder gedenken.

Er niet zijn als zij mij nodig heeft,

daar wil ik niet aan denken!

By 

Poez.C char

Je vraagt je misschien af waarom ik dit geplaatst heb. Een paar dagen geleden kreeg ik dit van een onvoorstelbaar geweldige, sterke en bovenal prachtige vrouw. Iemand die ik onmogelijk uit mijn gedachten en hart kan verbannen. Iemand waar ik veel respect voor heb. 

Ik vroeg of ik haar gedicht op mijn Blog mocht plaatsen. Niet alleen omdat ik het mooi vond, maar omdat het voor mij plotseling een verband zichtbaar maakte. 

Ik begon "De Reis Begint" met mijn verhaal en keuze om als mens, vrouw en moeder te remigreren naar Suriname. Mijn moeder, zoals vele moeders- en vaders, opvoeders, heeft ooit ook het besluit genomen weg te trekken uit een Land. Haar geboorteland. Dit besluit lijkt mij onvoorstelbaar moeilijk. Ik kon aan niets anders denken dan terug komen. Waarom doen de mensen de dingen die ze doen? wat geeft iemand de kracht alles wat vertrouwd is achter te laten en hun spreekwoordelijke "heil" ergens anders te zoeken? Dit gedicht herinnerde mij eraan dat mijn moeder net als ik de keuze vooral als "Moeder" heeft gemaakt. Wij mensen zijn Extraordinaire wezens... als wij iets hebben waar we werkelijk om geven, kunnen wij, met het beschermen van, en de welzijn van dat gene in gedachten, bergen verzetten. Onze enige uitdaging is vaak om in onszelf "dat gene"te zien.

The difference between ordinary and extraordinary lies in what you believe.

&

Dont let someone else see more in you than you see in yourself.

TD Jakes.

Et Mentenant...

Maart 1994

"Je moet er even doorheen bijten", zei mama volgens mij.

Any how, ik beet er door heen, Die ijzige kou, niet dat ik veel keus had. Ik probeerde me te focussen op al dat "fijns" dat achter het grijze gordijn ( niet te verwarren met "Het Ijzeren Gordijn", maar het feit dat ik hier aan denk... wel..) zou liggen.

Een gevoel van... orde, netheid en de hoop dat er een wereld is waarin,zolang jij je aan de regels houdt het allemaal wel goed komt. De belofte, de mogelijkheden, op eerste gezicht leek het allemaal te kloppen. 

Ik herinner mij een rode auto, een neef, een benzine station en een bijna eerie stilte, of eerder gebrek aan lawaai, op de prachtige, meer banen tellende,  perfect gelinieerde wegen. Hoe komt een mens erbij om zoveel wegen naast elkaar te maken? Geniaal! Als de wegen al zo goed georganiseerd zijn... ( het kostenplaatje van de bouw en onderhoud laat ik even buiten beschouwing aangezien men geen acht slaat op de keerzijde van de dingen die ze idoliseren). 

En iedereen leek wel geïnstrueerd.  Het gemak waarmee de auto's over het wegdek gleden ( in tegenstelling van het gehobbel en gehuts op de Surinaamse wegen anno 1994) en de vloeiende bewegingen waarmee ze van baan verwisselden leek op een wel gesynchroniseerde uitvoering van een goed lopende mechanisme.

we leken bijna als in een stroom weg te vloeien toen we de afslag namen om bij een benzinestation te stoppen. Nieuwsgierig als ik was naar meer van dit beloofde land vroeg ik voorzichtig of ik mee mocht naar binnen. Ondanks de bezwaren van mijn moeder mocht ik toch mee met mijn neef. 

Ooo, ik zeg het je eerlijk, een gedeelte van de geest die mij eerder voor de klapdeuren op Schiphol verlaten had vond spontaan de werking uit van telekinese. 

Wel opgevoed als ik was vroeg ik niet of ik iets mocht. maar de blik in mijn ogen moest ietshebben verraden  want er werd mij gevraagd of ik iets wilde. Met grote ogen vol ongeloof en het afkeurende stemmetje van mijn moeder in mijn achterhoofd keek ik mijn verlosser aan. "pak maar, het mag wel", of zoiets, had nog nooit zo bevrijdend geklonken. Maarrr... ik bleef beleefd en zocht naar het kleinste wat het lekkerste leek. 

"Is dat alles?". 

"Ik mag nog meer pakken?". 

"Ja pak maar wat je wil". 

Wie is deze heilige?! mijn hand ging twijfelend naar het snoepgoed dat ik eerst had laten liggen omdat, naar moeders jarenlange instructies, ik niet te gierig mocht zijn. Bijna schuchter gleed mijn blik weer naar het gelaat dat op dat moment, mijns inziens, tot een held behoorde. Na een aanmoedigende blik liet ik alle fatsoen varen en graaide onbeschaamd, maar nog wel gemanierd, naar nog een paar items. Na mijn buit te hebben bekeken kreeg ik nog lachend een sarcastische "is dat alles?" te horen, maar mijn geluk was te groot om daar acht op te slaan. 

Zelfs de gedachte aan de ongetwijfeld afkeurende blikken van mijn moeder deed me niet terug deinzen. Dat was overigens de eerste en een van de weinige keren dat ik zo moedig en opstandig weerstand bood aan mijn moeders oordeel. Natuurlijk, ook ik kon ondeugend zijn, maar mama's oordeel hing altijd als een wolk boven mijn hoofd ( wie inzicht heeft voelt de bui al hangen maar ik ga er niet verder op in). 

Natuurlijk was mama verontwaardigd en was ik ten strengste verboden alles in een keer op te eten. Haar verwijzing naar het feit dat dit niet eens mogelijk was, benadrukte haar afkeuring voor mijn gulzige gedrag. de onuitgesproken "ik heb je niet zo opgevoed" demonstreerde ze door de zak vol goodies voor me te "bewaren", ahum ( volgens mij at ze er zelf wat van). Nu ik dit schrijf besef ik me dat ik die zak met mijn schatten erin nooit meer terug heb gezien. Ik heb het ook niet gemist, tot nu toe dan. 

De auteur gaat even op onderzoek uit waar haar zak met Goodies is gebleven. kijk uit naar het vervolg op deze blog (geen zorgen het is al op klad geschreven).  

Dit laat ik jullie na:

Like pedestals I see the little diamond- like shimmering dewdrops, 

drip in the cool water of the shadow- coverd, still beek, 

showing me the way, 

tiptoeing with ease, 

light as a feather, 

guided by Devine light in this enchanted forrest 

to a future, ( behold ), of circumstances and possibilities untold 

and wonders yet to unfold.

Look for me in that Magical place, 

when you yourself reach a Goal that was never reached before, 

a Purpose never reached before 

and a Future never realized before, 

for our own is but our own, 

and the future of those covered in thorns 

will never be as bright as the ones untold.

Yours truley

VanessaM.

to be continued...

"Geloof is het Lef van de Ziel dat de Durf in Dromen stopt".

Ik kijk naar de datum van mijn vorige Blog en ik schrik...

Ik kan niet zeggen dat ik aan het luilekkeren ( nieuw woord) was. 

Ik zal in elk geval, zoals beloofd, doorgaan met het vervolg op het vorige bericht. Ja, het is wel een hele lange pauze geweest!

Mijn schatjes, Wat is er veel tijd voorbij gegaan. Ik mis jullie allemaal daar in Nederland. Berichten van min (...) graden enzovoorts klinken mij  in de oren als perikelen uit een ver vreemd oord. Maar niets is minder waar natuurlijk. Ik heb er 21 jaar gewoond. Ik krijg natuurlijk gewoon mijn Nederlandse post hier toegestuurd dus helemaal "weg" ben ik niet. Ik kan alleen niet zeggen dat ik er naar terug verlang. De schoonheid van de seizoenen zal ik als natuurfanaat wel degelijk missen. 

Men zal mij niet horen beweren dat het in Neder land allemaal zo slecht is en hier allemaal zo geweldig. Gras blijft gras, of het nou groener is aan de overkant of niet, je zal het toch moeten maaien als het te hoog groeit. 

Uiteindelijk heeft het gemis de doorslag gegeven. Fundamenteel miste ik iets. Ik kon er mijn vinger nooit op leggen totdat God me kinderen schonk. Toen ze naar school gingen kwam het besef steeds duidelijker naar voren, dat ik tijdens mijn jeugd iets onmisbaar had dat ik mijn kinderen cadeau wilde geven. In de eerste plaats Vrijheid en ruimte. Ja als je in Nederland bijvoorbeeld op een boerderij opgroeit heb je ook vrijheid en ruimte. klopt... maar ik heb het niet alleen over het fysieke. Geestelijk meer ruimte en vrijheid, Ik wil het bijna niet zeggen maar voor mij beleefde ik naast de Ik- cultuur in Nederland ook de dwang- cultuur. Het westerse Dwang- cultuur. Iedereen wil ergens bij horen, ergens op lijken en is bang om buiten de maat te vallen. Ik wil hier niet te veel op in gaan, maar ik zeg wel dat ik het erg vreemd vind dat in een maatschappij waar de nadruk vooral ligt op persoonlijke ontwikkeling en zelfontplooiing het model of modellen al klaar staat(n) waar je naar zou moeten streven. 

Zo, denk daar maar eens over na. Nogmaals, dit is mijn mening, geen bewezen feit, 

Afijn er zijn nog talloze punten die ik op kan noemen om mijn keuze te onderbouwen, maar die laat ik voorlopig rusten. 

uiteindelijk kwam het hier op neer; na jarenlang bidden vasten en voorbereiding was het moment van de een op andere dag gewoon daar. Het beslissende gevoel van: 'dit is het'. Je ziet het in films, maar dit is echt waar. Alles valt dan opeens op zijn plek. Dingen waar ik jaren aan gewerkt heb, zorgen die talloze nachten verslonden vinden hun plek in de grote puzzel. Alles verloopt vlot en voor je het weet zit je in het vliegtuig. Nu ben ik al 5 maanden in Suriname en denk ik: WAT! when did this happen?!

We hebben kerst, oud op nieuw, een huwelijk in de familie gehad en de verjaardag van mijn eerste staat al weer voor de deur. Er klopt niets meer van mijn planning, maar God's plan is beter dan de mijne. Ja, ook ik sta met mond vol tanden over de accuraatheid en grootheid van de vervulling van Goddelijke beloftes. 

Ik hoop dat mijn kinderen dit vertrouwen in God leren, dat ze hun horizon durven verbreden en niet uit angst- en "wat als" te leven. Ik hoop ze aan te moedigen de durf en het geloof te hebben om uiteraard verstandig hun eigen pad te volgen. Mijn wens is dat ze God voor alles zetten en beseffen dat vallen en opstaan bij het leven horen. Ik bidt dat ze het inzicht krijgen om los te kunnen breken van soms eeuwen oude verlammende doctrines. Dat ze niet op de wereld wachten om ze in hun eigen kracht te zetten, maar beseffen dat alle kracht van God afkomstig is, niet op de mens te vertrouwen en ook niet naar eigen inzicht te leven. 

Natuurlijk is dit voor een ouder een levenstaak en is één verhuizing-kje niet voldoende om al deze dingen te leren. Maar ze zeggen: 'het leven van de ouders is het boek waar uit de kinderen lering trekken. Ik hoop dat dit een goede bladzijde is in hun studieboek. 

Ik hoop ze aan te moedigen dat wanneer zij zelf op een kruispunt komen te staan, ze de stap durven zetten naar een weloverwogen diepere bewustwording. 

En aan de lezer laat ik dit na: Volg de voetsporen naar waar je eigen levensreis je brengen zal en geloof in de dag van morgen. of het nou in dit leven is of de volgende. GOD IS

VM.

Ja, Suriname, So What!

mond vol tanden, ja met een OPEN MOND VOL TANDEN, waarvan een kies een gaatje heeft, kijken mijn kids naar de wondere wereld om zich heen. Je zou niet denken dat ze al eerder in Suriname zijn geweest. De oudste zelfs twee keer. Die kan zich nog vaag iets herinneren, maar niet genoeg om zich een beeld te vormen van het land.

Ik geniet! Met een smile die lichtelijk verraad wat ik denk stel ik ze de vraag:'En, wat vinden jullie van Suriname, Is het zo ver achter als jullie gedacht hadden?'.

Ze hebben amper tijd om te antwoorden zo ingenomen zijn ze met de schoonheid van het land. Mijn oudste begon in het vliegtuig al helemaal op te leven. Hij had plotseling ritme en hij draaide zijn tong zoals Surinamers over Nederlandse Surinamers zeggen, alleen dan de andere kant op. Verwonderd zat ik naar mijn kind te kijken die op één van de nieuwste Surinaamse hits zat te jammen. "Dit is mijn Jam", mompelde hij met een uit de lucht gevallen Surinaams accent. Breek mijn klomp en laat het op Schiphol achter, want dit had ik van de tweede verwacht en niet van de oudste. Die was, Met alle respect naar de originele en ingeburgerde kaasjes, zo oer Hollands. Hij had geen ritme, had een zwaar Nederlands accent en nah ja.. het is maar goed dat ik nog wist dat hij Surinaamse roots heeft.

Maar het deed me goed. Zij hebben natuurlijk ook de nodige kritiek en negativiteit over zich heen gehad omtrent de verhuizing. "omdat jou mama nou zo nodig naar haar land terug moet...".

Mama zei alleen:"het ene land is niet te vergelijken met het ander, het is gewoon anders. Beiden hebben ze hun plus en min punten. Het is gewoon het soort kwaliteit van leven dat de doorslag geeft voor mijn voorkeur". Dit laatste valt natuurlijk niet uit te leggen dus laat ik ze het maar zien.

Aangezien niet iedereen dit met eigen ogen kan zien zal ik proberen het een en ander toe te lichten.

Nou,...( en ik adem diep in, en kies mijn woorden zorgvuldig uit). Vooropgesteld is dat dit mijn persoonlijke mening is, die gebaseerd is op mijn persoonlijke ervaringen, mijn persoonlijke levenspad en voorkeuren die ertoe hebben geleid dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik moet erbij zeggen dat het altijd al de bedoeling was om terug te keren, zoals veel naar Nederland vertrekkende Surinamers zich voor houden. Ik was pas 9, bijna 10, maar ik was me al heel bewust van dit feit. maar ik had toen al een open mind. Nederland kon mijn gedachten nog veranderen of misschien kwam ik na een omweg uiteindelijk toch hier terug, of settelde ik mij geheel ergens anders.

Hier gaat ie dan.
12 mrt 1994, Suriname

Ik vertrek.
Bij aankomst in Nederland verwachtte ik een upgrade van iets. Wat dat iets is? daar is geen eenduidig antwoord op te geven. Op die leeftijd had ik geen idee wat dat zou moeten betekenen. het was gewoon een geïndoctrineerde verwachting.

In Nederland heeft men het over "Utopia", in Suriname over "Nederland" ( dit is allang niet meer bij iedereen zo, maar helaas komt het nog veel te vaak voor).
Nederland is het paradijs, daar ruikt iedereen lekker, wit zijn is beter en daar hebben ze alles tip top in orde. Daar moet je zijn als je een goed leven wilt. Het gras is daar altijd, maar dan ook altijd, groener! (ook als het bevroren is, wat natuurlijk ook zijn schoonheid heeft). dit zijn even lukraak een aantal gedachten, zoals ik ze als kind overgenomen heb, in een notendop . Je hoort de volwassenen praten, je ziet hoe blanken bijna als Goden behandeld worden, en als er familie uit Nederland komt slooft men zich uit en wordt het beste van de beste uit de kast gehaald.
Je mag niet eens "witten"zeggen want Blanken zijn niet wit. Waarom ze mij dan wel zwart noemen is mij nog altijd een raadsel.
Wanneer de koffer van je familie uit Nederland open gaat ruikt het alsof ze uit het land van sprookjes komen (kwestie van de juiste wasverzachter).
Het verschil tussen 'hier' en 'daar', 'zij'en 'wij' is duidelijk. Ik probeer hier balans in te vinden in de opvoeding van mijn eigen kinderen. Ze zijn geboren en getogen op Nederlandse bodem, het maakt onderdeel uit van wie ze zijn. Ook van mij, want het land en ik hebben lange tijd onderdeel van elkaar uitgemaakt en zeker invloed op elkaar gehad.

Schiphol.
Het eerste wat opvalt is het gebrek aan of eigenlijk de vermindering van daglicht. het is zo donker hier.Op dat moment had het kunstlicht op de luchthaven totaal geen toegevoegde waarde voor mij. Ik kom uit een land waar er een overvloed aan zonlicht is en ik meer buiten was dan binnen. al die lichten en muren zorgden alleen voor verwarring en een benauwd gevoel. Ik was zo opgelucht toen ik iets dat op 'buiten' leek zag. Dit was ook verwarrend want ik kon niet opmaken of het nou open of dicht was. (Ik had nog nooit zoveel glas gezien). Het was "buiten" ook niet veel lichter.

Gehoorzaam liep ik aan mijn moeders hand af op "buiten". Pas toen ik mensen door de draaideur zag komen wist ik dat het een muur was. Maar.. hoe werkt dat dan, als we maar niet klem komen te zitten. wie doet de deur voor ons open?
Ah, zie je wel, het schuift. alles komt goed! ook met die grijze lucht, die verdwijnt vast weer snel net als in Suriname ( kuch).

Toen gingen de buitenste deuren open... wel! Nederland gaf me letterlijk en figuurlijk een klap in het gezicht. Kon niemand mij waarschuwen voor die ijzige wind?! Met temperaturen net boven nul en een windkracht die mijn gezicht echt, echt opzij klapte en de adem benam, verliet mijn jeje  (ziel) mij. Vervolgens vluchtte die terug naar Suriname om 21 jaar lang op mijn terugkeer te wachten.

Ik lieg niet als ik zeg dat ik, tegen beter weten in, een fractie van een seconde de mogelijkheid onderzocht om weer in het vliegtuig te stappen. Mijn moeder moet mijn aarzeling gevoeld hebben, want ze greep mijn hand steviger vast en zei iets van:"kom even doorbijten", of iets dergelijks.

Zucht... de Auteur last even een pauze in. het herleven van dit moment heeft veel energie gekost.

to be continued...