Op aanraden van een familielid pak ik even het verhaal op na de letterlijke en figuurlijke klap in het gezicht op Schiphol.
Maar eerst even dit:
Ik ben aan het nadenken
aan 't bedenken, hoe verder...?
Bepaalde plannen overdenken.
Het gaat over de toekomst,
dus ik moet verder denken.
Ik doe het voor mijn meisje,
en zij mag mij niet verdenken van nalatigheid.
Al zal ik haar misschien geen miljoenen nalaten,
Zij moet mij als een sterke, lieve, stabiele moeder gedenken.
Er niet zijn als zij mij nodig heeft,
daar wil ik niet aan denken!
By
Poez.C char
Je vraagt je misschien af waarom ik dit geplaatst heb. Een paar dagen geleden kreeg ik dit van een onvoorstelbaar geweldige, sterke en bovenal prachtige vrouw. Iemand die ik onmogelijk uit mijn gedachten en hart kan verbannen. Iemand waar ik veel respect voor heb.
Ik vroeg of ik haar gedicht op mijn Blog mocht plaatsen. Niet alleen omdat ik het mooi vond, maar omdat het voor mij plotseling een verband zichtbaar maakte.
Ik begon "De Reis Begint" met mijn verhaal en keuze om als mens, vrouw en moeder te remigreren naar Suriname. Mijn moeder, zoals vele moeders- en vaders, opvoeders, heeft ooit ook het besluit genomen weg te trekken uit een Land. Haar geboorteland. Dit besluit lijkt mij onvoorstelbaar moeilijk. Ik kon aan niets anders denken dan terug komen. Waarom doen de mensen de dingen die ze doen? wat geeft iemand de kracht alles wat vertrouwd is achter te laten en hun spreekwoordelijke "heil" ergens anders te zoeken? Dit gedicht herinnerde mij eraan dat mijn moeder net als ik de keuze vooral als "Moeder" heeft gemaakt. Wij mensen zijn Extraordinaire wezens... als wij iets hebben waar we werkelijk om geven, kunnen wij, met het beschermen van, en de welzijn van dat gene in gedachten, bergen verzetten. Onze enige uitdaging is vaak om in onszelf "dat gene"te zien.
The difference between ordinary and extraordinary lies in what you believe.
&
Dont let someone else see more in you than you see in yourself.
TD Jakes.
Et Mentenant...
Maart 1994
"Je moet er even doorheen bijten", zei mama volgens mij.
Any how, ik beet er door heen, Die ijzige kou, niet dat ik veel keus had. Ik probeerde me te focussen op al dat "fijns" dat achter het grijze gordijn ( niet te verwarren met "Het Ijzeren Gordijn", maar het feit dat ik hier aan denk... wel..) zou liggen.
Een gevoel van... orde, netheid en de hoop dat er een wereld is waarin,zolang jij je aan de regels houdt het allemaal wel goed komt. De belofte, de mogelijkheden, op eerste gezicht leek het allemaal te kloppen.
Ik herinner mij een rode auto, een neef, een benzine station en een bijna eerie stilte, of eerder gebrek aan lawaai, op de prachtige, meer banen tellende, perfect gelinieerde wegen. Hoe komt een mens erbij om zoveel wegen naast elkaar te maken? Geniaal! Als de wegen al zo goed georganiseerd zijn... ( het kostenplaatje van de bouw en onderhoud laat ik even buiten beschouwing aangezien men geen acht slaat op de keerzijde van de dingen die ze idoliseren).
En iedereen leek wel geïnstrueerd. Het gemak waarmee de auto's over het wegdek gleden ( in tegenstelling van het gehobbel en gehuts op de Surinaamse wegen anno 1994) en de vloeiende bewegingen waarmee ze van baan verwisselden leek op een wel gesynchroniseerde uitvoering van een goed lopende mechanisme.
we leken bijna als in een stroom weg te vloeien toen we de afslag namen om bij een benzinestation te stoppen. Nieuwsgierig als ik was naar meer van dit beloofde land vroeg ik voorzichtig of ik mee mocht naar binnen. Ondanks de bezwaren van mijn moeder mocht ik toch mee met mijn neef.
Ooo, ik zeg het je eerlijk, een gedeelte van de geest die mij eerder voor de klapdeuren op Schiphol verlaten had vond spontaan de werking uit van telekinese.
Wel opgevoed als ik was vroeg ik niet of ik iets mocht. maar de blik in mijn ogen moest ietshebben verraden want er werd mij gevraagd of ik iets wilde. Met grote ogen vol ongeloof en het afkeurende stemmetje van mijn moeder in mijn achterhoofd keek ik mijn verlosser aan. "pak maar, het mag wel", of zoiets, had nog nooit zo bevrijdend geklonken. Maarrr... ik bleef beleefd en zocht naar het kleinste wat het lekkerste leek.
"Is dat alles?".
"Ik mag nog meer pakken?".
"Ja pak maar wat je wil".
Wie is deze heilige?! mijn hand ging twijfelend naar het snoepgoed dat ik eerst had laten liggen omdat, naar moeders jarenlange instructies, ik niet te gierig mocht zijn. Bijna schuchter gleed mijn blik weer naar het gelaat dat op dat moment, mijns inziens, tot een held behoorde. Na een aanmoedigende blik liet ik alle fatsoen varen en graaide onbeschaamd, maar nog wel gemanierd, naar nog een paar items. Na mijn buit te hebben bekeken kreeg ik nog lachend een sarcastische "is dat alles?" te horen, maar mijn geluk was te groot om daar acht op te slaan.
Zelfs de gedachte aan de ongetwijfeld afkeurende blikken van mijn moeder deed me niet terug deinzen. Dat was overigens de eerste en een van de weinige keren dat ik zo moedig en opstandig weerstand bood aan mijn moeders oordeel. Natuurlijk, ook ik kon ondeugend zijn, maar mama's oordeel hing altijd als een wolk boven mijn hoofd ( wie inzicht heeft voelt de bui al hangen maar ik ga er niet verder op in).
Natuurlijk was mama verontwaardigd en was ik ten strengste verboden alles in een keer op te eten. Haar verwijzing naar het feit dat dit niet eens mogelijk was, benadrukte haar afkeuring voor mijn gulzige gedrag. de onuitgesproken "ik heb je niet zo opgevoed" demonstreerde ze door de zak vol goodies voor me te "bewaren", ahum ( volgens mij at ze er zelf wat van). Nu ik dit schrijf besef ik me dat ik die zak met mijn schatten erin nooit meer terug heb gezien. Ik heb het ook niet gemist, tot nu toe dan.
De auteur gaat even op onderzoek uit waar haar zak met Goodies is gebleven. kijk uit naar het vervolg op deze blog (geen zorgen het is al op klad geschreven).
Dit laat ik jullie na:
Like pedestals I see the little diamond- like shimmering dewdrops,
drip in the cool water of the shadow- coverd, still beek,
showing me the way,
tiptoeing with ease,
light as a feather,
guided by Devine light in this enchanted forrest
to a future, ( behold ), of circumstances and possibilities untold
and wonders yet to unfold.
Look for me in that Magical place,
when you yourself reach a Goal that was never reached before,
a Purpose never reached before
and a Future never realized before,
for our own is but our own,
and the future of those covered in thorns
will never be as bright as the ones untold.
Yours truley
VanessaM.
to be continued...
